Gisteren was het Moederdag en ik werd wakker gemaakt met een stapel tekeningen, knutsels en twee stralende kinderen op bed. Dikke knuffels, ‘fijne Moederdag mama’, en minstens tien keer ‘ik hou van jou’.
Op hetzelfde bed zaten ook mijn twee stiefdochters. Zonder tekeningen, zonder knutsels, en dus ook zonder dikke bedankknuffel. Maar wél met vrolijke koppies en klaar om me mee te nemen naar het verrassingsontbijt dat ze met z’n alle hadden voorbereid.
Bij ons thuis is het gelukkig zo dat deze verschillen er gewoon mogen zijn. Dat ik de mama ben van twee kinderen en tegelijk een fijne volwassene in het leven van twee andere kinderen. Dat zij weten dat ze zich niet schuldig hoeven voelen als ze niets voor mij hebben, omdat ze zich richten op hún moeder. En dat is precies zoals het hoort.
En niet als cadeautje, maar als spontane blijk van liefde, toch een door mijn stiefdochter gevouwen roosje op mijn ontbijtbordje 💕.
✨ Maar ik weet ook: niet in elk gezin is dat zo.
Voor veel stiefmoeders is Moederdag ingewikkeld. Het kan een dag zijn die schuurt, stil maakt, of oude pijn oproept. Omdat je zoveel geeft, maar niet altijd erkend wordt. Omdat je verlangt naar een band die misschien (nog) niet wederkerig is. Of omdat je zelf geen kinderen hebt – en dat gemis op een dag als deze extra voelbaar is.
Aan jullie: ik zie jullie ook. Met of zonder knutselwerkje. Met of zonder kinderen. Jullie doen ertoe. Jullie maken het verschil, vaak in stilte, en altijd met liefde.